Missie / Visie

Ooit begeleidde ik een jongen met autisme, al vond hij zelf dat hij geen autisme had. Laten we hem Koert noemen. Als het goed met hem ging, kwam Koert met de fiets en op slechte dagen kwam hij te voet. Hij liep dan liever omdat de wereld te snel voor hem ging als hij fietste. Hij moest op die dagen daadwerkelijk vertragen om zich te hervinden. Koert was pijnlijk eerlijk en vertrouwde op zijn intuïtie. Koert en ik zaten bij het houtvuur en bespraken het leven. Met slechts een paar jaar schoolkennis, was hij op menig vlak wijzer dan ik. Koert was voor mij een openbaring; zijn we ons zelf niet kwijtgeraakt?

Ik zie mensen om me heen die alles hebben wat je maar kan wensen en die kunnen doen wat ze willen, maar die toch aangeven niet gelukkig te zijn. De Nederlandse jongeren zijn in luxe opgegroeid, hebben volop aan zelfontwikkeling kunnen doen en voelen zich  toch massaal overvraagd. Nog nooit waren er zoveel jonge mensen aan de antidepressiva. Hoe dan? Wat missen ze dan? Wat missen wij dan?

Ik denk dat een deel van de oplossing ligt in schaalverkleining van ons leven. Ik vrees dat globalisatie en de jacht naar zelfontplooiing ons niet gelukkiger heeft gemaakt. We moeten niet langer alleen denken aan onze materiele positie, niet langer alleen ons eigenbelang voorop zetten. Laat de hond van die oude buurvrouw eens uit als ze ziek is. Of help als vrijwilliger bij de vereniging om de hoek. Tijd en aandacht voor elkaar zorgt dat iedereen zichtbaar wordt en willen we niet allemaal gezien worden?

Daarmee gaan we wel in tegen wat de prestatie-maatschappij van ons verlangt. Daarom is het fijn als je met hulp je eigen positie duidelijk kunt krijgen en met die hulp je bewust wordt van het proces waar je doorheen gaat. Ik leg je graag uit hoe de Theory of Positive Disintegration van Dabrowski daar naar kijkt. Je vraagt geen hulp omdat het niet goed gaat met je, je vraagt hulp omdat je toe bent aan de volgende fase in je leven. Wees dus blij dat dingen schuren, want dat is een goed teken.

Vanuit die visie en dat gevoel heb ik altijd gewerkt. Als ik mijn vorige bedrijf omschreef als ‘kneuterig’ vonden de collega’s dat een beetje raar. Alsof we niet professioneel waren. Maar het was een soort geuzennaam voor me. Dat bedrijf heb ik inmiddels verkocht, maar kneuterig is wel hoe ik hoe ik ook nu weer werk; de computer staat uit, de telefoon ligt in de la en wij zitten gewoon aan tafel met een lekker bakkie koffie een goed gesprek te voeren over jou. En 1 op 1, in rust en met alle aandacht probeer ik een bijdrage te leveren aan jouw leven. Ik zorg ervoor dat ik, net als vroeger, weet hoe jouw hond heet, wil ik weten hoe dat lastige gesprek is gegaan en kijk ik stiekem even of je op de fiets bent of te voet.

Uiteraard heb ik niet de arrogantie om te stellen dat wat ik denk en voel dé waarheid is. Het is alleen hoe ik leef en werk. Ik ben geen wereldvreemde hippie. Ik ben gewoon wetenschappelijk opgeleid, sta met beide benen in de klei en zal niet proberen jou te bekeren ofzo. Ik wil alleen dat je weet dat er een gedachte achter mijn bedrijf zit die verder gaat dan alleen geld verdienen. En nee; ik doe het inderdaad niet gratis!